فرزندان

محمد و خدیجه ممکن است شش یا هشت فرزند داشته باشند. (منابع در مورد تعداد فرزندان اختلاف دارند: الطبری هشت نفر را نام می‌برد؛ اولین زندگینامهٔ محمد از سوی ابن اسحاق هفت نفر را نام می‌برد؛ اکثر منابع فقط شش نفر را تعیین کرده‌اند).

پسر نخست آن‌ها قاسم بود که پس از سه سالگی درگذشت (بنابراین کنیهٔ محمد «ابو قاسم» است). سپس خدیجه دختران زینب، رقیه، کلثوم و فاطمه را به دنیا آورد و در نهایت پسر عبدالله را داشت. عبدالله به عنوان التایب («خوب») و الطاهر («پاک») شناخته می‌شد. عبدالله نیز در دوران کودکی درگذشت.

دو فرزند دیگر نیز در خانهٔ خدیجه زندگی می‌کردند: علی بن ابی‌طالب، پسر عموی محمد؛ و زید بن حارثه، پسری از قوم کلب که ربوده و به برده‌داری فروخته شده بود. زید برای مدتی بنده در خانهٔ خدیجه بود، تا زمانی که پدرش به مکه آمد تا او را به خانه برگرداند. محمد اصرار داشت که زید انتخابی در مورد محل اقامت داشته باشد، و زید پس از آن تصمیم گرفت در جایی که بوده است بماند، به این ترتیب محمد زید را به عنوان پسر خویش به صورت قانونی فرزند قرار داد.